ENG
Kim Pieters solo exhibition "Is the sky blue" brings together an installation with paintings from 2019 and an audio-visual work. The artworks, produced in the artists’ inner-harbor studio in Ōtepoti/Dunedin, New Zealand, are informed by a deep engagement with a strand of European philosophy that deals with the shape of life, from Spinoza through Deleuze, as by her own living. The works on display are specifically inspired by Maurice Blanchot's book "The Infinite Conversation" of which you can find an excerpt hereunder:
"Let us take two modes of expression: “The sky is blue,” “Is the sky blue? Yes.” One need be no great scholar to recognise what separates them. The “Yes” does not at all restore the simplicity of the flat affirmation; in the question the blue of the sky has given way to the void.
The blue, however, has not dissipated. On the contrary, it has been raised dramatically up to its possibility: beyond its being and unfolding in the intensity of this new space, certainly more blue than it has ever been, in a more intimate relation with the sky, in the instant"
Wandering lines, arbitrary shapes, poetic smudges and scratches dance between harmony and disorder, totally surrendering to the occasion. Big and small graphite doodles, which come across as improvised abstract gestures reminiscent of Twombly’s energy, subtly create an all consuming visual field. Intense mental activity is boiled down to light touches lending the paintings an ethereal, lyrical and deeply evocative quality.
Ranging from cool blues to grey hues, from palest of pinks, to lush greens and blood orange, Pieters’ idioynscratic use of colors both complement and contrast with the formal language, penetrating the viewer’s senses. The color manages to dematerializes the support structure into a series of shim- meringly optical veils that open and expand the picture plane, just like the exponents of the 50’s abstract expressionistic and colourfieldwave.
To experience Pieters' work is to wonder about reality. Slowly this unconscious event gives rise to a self- conscious interrogation of the mysteriosity and suggestive beauty we are surrounded by. Then an aporia arises, what is known comes to a dead end, a new road to understanding can be considered. So is the sky really blue?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
NL
Kim Pieters solotentoonstelling "Is the sky blue" brengt een installatie met schilderijen uit 2019 en een audiovisueel werk samen. De kunstwerken, gemaakt in het binnenhavenatelier van de kunstenares in Ōtepoti/Dunedin, Nieuw-Zeeland, worden geïnformeerd door een diepe betrokkenheid bij een tak van de Europese filosofie die handelt over de vorm van het leven, van Spinoza tot Deleuze, als door haar eigen leven. De tentoongestelde werken zijn specifiek geïnspireerd door het boek van Maurice Blanchot "The Infinite Conversation" waarvan u hieronder een fragment vindt:
"Laten we twee uitdrukkingen nemen: "De lucht is blauw", "Is de lucht blauw? Ja." Men hoeft geen groot geleerde te zijn om te herkennen wat hen scheidt. Het "ja" herstelt in het geheel niet de eenvoud van de vlakke bevestiging; in de vraag heeft het blauw van de lucht plaatsgemaakt voor de leegte.
Het blauw is echter niet verdwenen. Integendeel, het is op dramatische wijze tot zijn mogelijkheid getild: voorbij zijn wezen en zich ontvouwend in de intensiteit van deze nieuwe ruimte, zeker blauwer dan het ooit geweest is, in een intiemere relatie met de hemel, in het ogenblik"
Dwalende lijnen, willekeurige vormen, poëtische vegen en krassen dansen tussen harmonie en wanorde, zich volledig overgevend aan de gelegenheid. Grote en kleine doodles in grafiet, die overkomen als geïmproviseerde abstracte gebaren die doen denken aan de energie van Twombly, creëren op subtiele wijze een alomvattend visueel veld. Intense mentale activiteit wordt teruggebracht tot lichte toetsen, waardoor de schilderijen een etherische, lyrische en diep evocatieve kwaliteit krijgen.
Variërend van koele blauwtinten tot grijze tinten, van zachtroze tot weelderig groen en bloedoranje, vult Pieters' idioynscratische gebruik van kleuren de vormentaal aan en contrasteert ermee, waardoor de zintuigen van de toeschouwer worden gepenetreerd. De kleur slaagt erin de dragende structuur te dematerialiseren in een reeks flinterdunne optische sluiers die het beeldvlak openen en verruimen, net als de exponenten van het abstract expressionisme en de colourfieldwave uit de jaren '50.
Pieters' werk ervaren is je verwonderen over de werkelijkheid. Langzaam ontstaat uit dit onbewuste gebeuren een zelfbewuste bevraging van de mysteriositeit en suggestieve schoonheid waarmee we omringd worden. Dan ontstaat er een aporie, het bekende loopt dood, een nieuwe weg naar begrip kan worden overwogen. Dus is de lucht echt blauw?
